در پریشان‌حال ترین روزهای زندگی هستم. هییییچ برنامه ای برای آینده ندارم. هییییچ کس و هییییچ چیز و هیییییچ موضوعی در هییییچ کجایی

هر سحرگه کیمیای سرخ رویی میزند

آفتابِ رحمتِ عامِ تو بر دیوارها

اندیشه کجا به کبریای تو رسد

هیهات از این خیال باطل، هیهات

شبِ تاریک و بیمِ موج و گردابی چنین حایل

کجا دانند حال ما، سبکبارانِ ساحل‌ها

همیشه خودم رو به چالشِ یافتنِ مینیمالی غمگین تر از این کشیده ام که « ای اهلِ حَرَم ، میرُ علمدار ، نیامد » چالشی که هرگز ازش پیروز بیرون نیومدم.