سیاهم،

اما غُلامت نیستم،

این چه بازیِ مسخره ایست که دنیا به‌راه انداخته است!؟

همیشه خودم رو به چالشِ یافتنِ مینیمالی غمگین تر از این کشیده ام که « ای اهلِ حَرَم ، میرُ علمدار ، نیامد » چالشی که هرگز ازش پیروز بیرون نیومدم.

از «عشقِ به حضور» هم عاجزیم، چه رسد به «حضور»، بیچارگیِ ما انتها ندارد...